Από τη Σαγκάη μέχρι την πολυπληθή κινέζικη μειονότητα της Μαλαισίας, από το Χονγκ-Κονγκ και το Μακάο μέχρι τα μικρά χωριά της κινεζικής ενδοχώρας, από το Πεκίνο έως την Ταϊβάν και από εκεί στην κινέζικη διασπορά στην Ευρώπη και την Αμερική, οι νότες και οι μουσικές που ακούγονται είναι κοινές: παντού κυριαρχεί η μανδαρίνικη ποπ, δηλαδή η μουσική ποπ με τους στίχους τραγουδισμένους στην επίσημη διάλεκτο της Κίνας, στα μανδαρίνικα.
Η mandapop (华语流行音乐) όπως είναι γνωστή στους δυτικούς μουσικούς κύκλους, είναι το μουσικό είδος που ενοποιεί ένα τεράστιο, και εν πολλοίς ετερογενή, πολιτιστικό χώρο. Οι δεκατέσσερις διάλεκτοι που μιλιούνται στην Κίνα αλλά και τα διαφορετικά πολιτικά συστήματα, όλα αυτά υποτάσσονται στις μουσικές νότες και στην σαγήνη (όχι μόνο ερμηνευτική) των αστέρων της mandapop ([1]).
Με έντονες επιρροές από τη δυτική μουσική –από την τζάζ της εποχής του swing, το ροκ της δεκαετίας του 70 μέχρι και το πλέον πρόσφατο R’n’B- και χρησιμοποιώντας όχι ιδιαίτερα συχνά τα κινέζικα όργανα γκούτσιν (guqin) και πίπα (pipa), η mandapop αρνείται την παγκόσμια κυριαρχία της δυτικής μουσικής προβάλλοντας την ιδιαιτερότητά της: την ηχητική της κινέζικης γλώσσας. Οι πέντε διαφορετικοί τόνοι της κινέζικής γλώσσας την κάνουν μια γλώσσα με ιδιαίτερη μουσικότητα ταυτόχρονα όμως προσδίδουν στην μουσική των τραγουδιών της mandapop ένα ιδιαίτερο χρώμα.
Όπως σε κάθε είδος μουσικής ποπ έτσι και εδώ στη θεματολογία των τραγουδιών θα βρούμε τον έρωτα σ’ όλες τις εκδοχές του : Μια σχέση που διαλύεται και ο πόνος που αφήνει πίσω (Το ποτό της λησμονιάς), οι προσδοκίες ενός εφηβικού έρωτα (Συνάντηση), τραγούδια ανδρικής συντροφικότητας που αγγίζουν τα όρια του ομοερωτισμού (Φίλε), οι θυσίες του έρωτα (Έξω και Πολύ, πολύ σ’ αγαπώ), η οδυνηρή απουσία του αγαπημένου και η προσμονή της επιστροφής (Οι ροδακινιές ανθίζουν) και τέλος η δύναμη του έρωτα (Έρωτας στην εξοχή).
Δημήτρης Μπάμπας
[1] Φυσικά μέσα σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον δεν λείπουν και οι εξαιρέσεις όπως είναι η tai-pop (η ποπ μουσική της Ταϊβάν), αλλά και η cantopop (μια ευθέως ανταγωνιστική μορφή ποπ μουσικής τραγουδισμένης στα καντονέζικα, την διάλεκτο του Χονγκ-Κονγκ).
(Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Οδός Πανός τ.142 Οκτώβριος – Δεκέμβριος 2008)