/ THE NEW YORK TIMES
Ο πρόεδρος Σι Τζινπίνγκ της Κίνας έχει παίξει το πιο τολμηρό πολιτικό χαρτί μέχρι στιγμής, καθώς ελίσσεται ώστε να παρατείνει την εξουσία του επ’ αόριστον και να διατηρήσει τον έλεγχο του πολύπλοκου συστήματος της χώρας του μέχρι να πραγματοποιήσει το όνειρό του για την ανάδειξη της Κίνας σε υπερδύναμη, με οικονομική και πολιτική επιρροή σε όλον τον πλανήτη.
Από τη στιγμή που η Κίνα εμφανίστηκε περισσότερο δεκτική προς τη Δύση, από τα τέλη της δεκαετίας του 1970, οι ΗΠΑ και συμμαχικές δυνάμεις προσπάθησαν να την
ενσωματώσουν στο οικονομικό και πολιτικό σύστημα που οικοδόμησαν μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ελπίζοντας πως η οικονομική πρόοδος θα οδηγούσε στην πολιτική φιλελευθεροποίηση.
Η μετατόπιση του Σι προς αυταρχικότερη κατεύθυνση αποδεικνύει πως η πολιτική αυτή απέτυχε και ότι η Κίνα θα χαράξει τη δική της πορεία, αμφισβητώντας τη φιλελεύθερη
τάξη που βασίζεται στο κράτος δικαίου, στα ανθρώπινα δικαιώματα, στον ανοικτό διάλογο, στην οικονομία της ελεύθερης αγοράς και στην προτίμηση στους εκλεγόμενους
ηγέτες, που αποσύρονται ειρηνικά μετά την καθορισμένη περίοδο.
Από το 2013, ο Σι έχει συγκεντρώσει επιμελώς δύναμη, αναλαμβάνοντας τον έλεγχο της κυβέρνησης, του Κομμουνιστικού Κόμματος, του στρατού και του Τύπου. Εχει επιβάλει τις απόψεις του στο εκπαιδευτικό σύστημα και στον πολιτισμό, οχυρώνοντας το ήδη απολυταρχικό σύστημα που ελέγχει ανελέητα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, και
χρησιμοποιεί την επιβολή του νόμου για να συντρίψει κάθε διαφωνία.
Ωστόσο, ο Σι φαίνεται ότι έπεισε τελικά το κόμμα του να γίνει, ατύπως, ισόβιος αυτοκράτορας, μετά την ανακοίνωση του σχεδίου να καταργηθεί ο χρονικός περιορισμός της προεδρικής θητείας, η οποία θα έληγε το 2023.
Κατά παρέκκλιση από τον δρόμο της ελεύθερης αγοράς, ο Σι έχει συγκρατήσει τις ιδιωτικές εταιρείες της Κίνας και έχει επιμείνει στη μεγαλύτερη πρόσβαση στις αγορές του
εξωτερικού, τη στιγμή που ψαλιδίζει τις ευκαιρίες για αλλοδαπές εταιρείες στη χώρα του. Παράλληλα, ο Σι ασκεί επιθετική εξωτερική πολιτική που περιλαμβάνει την
εγκατάσταση στρατιωτικών βάσεων στα δυτικά του Ειρηνικού και στην Αφρική, τον εκσυγχρονισμό του στρατού και την εφαρμογή προγράμματος αξίας 1 τρισ. δολαρίων για οδική και ενεργειακή ανάπτυξη στην Ασία, την Ευρώπη και την Αφρική. Ο ίδιος έχει εργαστεί με σκοπό να εξασθενίσει τους διεθνείς κανόνες για τα ανθρώπινα δικαιώματα και έχει παρέμβει σε ακραίο βαθμό στην πολιτική και οικονομική ζωή της Αυστραλίας.
Κάποιος θα αναρωτηθεί τι θα προσφέρει τέτοιος βαθμός ελέγχου στην καινοτομία, την κινητήρια δύναμη της προόδου στις σύγχρονες κοινωνίες. Συγκεντρώνοντας ανέλεγκτη
δύναμη, ο Σι θα είναι υπεύθυνος για κάθε τι. Εάν αποτύχει, θα είναι ο μοναδικός ένοχος, καθώς τα εθνικά προβλήματα χαρακτηρίζονται τουλάχιστον δυσχερή.
Εάν το πείραμα δικτατορίας του Σι πετύχει ή όχι έχει σημασία όχι μόνο για την Κίνα, αλλά και για τον υπόλοιπο κόσμο. Η απάντηση της Αμερικής θα πρέπει να είναι πιο
δημιουργική και καίρια από τη «λύση» ενός εμπορικού πολέμου.
(Δημοσιεύτηκε στην εφ. New York Times , η ελληνική μετάφραση δημοσιεύτηκε στην εφ. Η Καθημερινή 11.03.2018)