του Martin Jacques/ The Guardian
Η σχέση Χονγκ Κονγκ και Κίνας μεταβαλλόταν τον τελευταίο καιρό. Και σε αυτή τη δυναμική εντοπίζονται οι ρίζες της παρούσας αναταραχής. Kατά την εικοσαετία που προηγήθηκε της παράδοσής του στην Κίνα, το Χονγκ Κονγκ έζησε τον «χρυσό» αιώνα του, όχι μόνο αποκλειστικά χάρη στους Αγγλους αλλά και χάρη στους Κινέζους. Από το 1978 και τις μεταρρυθμίσεις του Ντενγκ Σιαοπίνγκ η Κίνα άρχισε να αναπτύσσεται με ταχύτατους ρυθμούς.
Το Χονγκ Κονγκ κέρδισε από τις μεταβολές που επήλθαν καθώς έγινε σημείο εισόδου στην Κίνα, προσελκύοντας δεκάδες πολυεθνικές εταιρείες και τράπεζες που ήθελαν να αποκτήσουν πρόσβαση στην κινεζική αγορά. Το Χονγκ Κονγκ πλούτισε εξαιτίας της Κίνας. Οι Κινέζοι της περιοχής απόλαυσαν πολύ υψηλότερο επίπεδο ζωής από αυτούς της ηπειρωτικής χώρας, τους οποίους μάλιστα κοίταζαν υποτιμητικά ως φτωχότερους αγροίκους. Ηθελαν να ταυτίζονται με τους δυτικούς, όχι λόγω της δημοκρατίας, αλλά εξαιτίας των χρημάτων και του κύρους που αυτά γεννούσαν. Πολλά, όμως άλλαξαν από το 1997. Η κινεζική οικονομία αναπτύχθηκε και η ποιότητα ζωής των Κινέζων βελτιώθηκε. Σήμερα όποιος επιθυμεί πρόσβαση στις κινεζικές αγορές μπορεί να πάει απευθείας στο Πεκίνο, στη Σαγκάη ή σε άλλες μεγάλες πόλεις.
Το Χονγκ Κονγκ ουσιαστικά απώλεσε τον ρόλο του ως έξοδος στην Κίνα. Μέχρι πρόσφατα ήταν ο μεγαλύτερος λιμένας της Κίνας, αλλά σήμερα εκτοπίστηκε από αυτούς της Σαγκάης και του Σεντσέν. Σήμερα η Κίνα δεν χρειάζεται το Χονγκ Κονγκ. Είναι προφανές ότι πολλοί Κινέζοι κάτοικοι της περιοχής αγωνίζονται να συνηθίσουν τη νέα πραγματικότητα. Πολλοί αντιμετωπίζουν μια κρίση ταυτότητας και ένα αίσθημα εκτοπισμού...
(απόσπασμα από κείμενο. Η ελληνική μετάφραση δημοσιεύτηκε στην εφ. Η Καθημερινή, 5-10-2014)