Από τον Γιώργο Χρονά
Ο Καλός άνθρωπος του Σετσουάν μου έφερε ένα πάντα για το Καταφύγιο θηραμάτων. Τα άλλα ζώα του καταφύγιου το υποδέχτηκαν με χαρά. Ενα ελάφι έγειρε το μπαμπού, κι αυτό, τεμπέλικα, άρχισε να το τρώει.
Η γη σας τρέμει, είπε ο Καλός άνθρωπος του Σετσουάν, όπως σ' εμάς που σκότωσε 90.000 πριν από λίγα χρόνια. Κι αν η Ραχήλ έκλαιγε τα τέκνα της τότε, τα κλάψαμε και μεις που κάναμε, βάσει του νόμου, μόνο ένα, κι αυτό, από το σεισμό, νεκρό. Ομως και τώρα η γη μας τρέμει - σκοτώνει.
Καταλαβαίνω το πρόβλημά σας. Θέλετε συνέχεια δάνεια. Οι σοφοί μας θα μας τα λύσουν. Κοιτάξτε τα βιβλία μας που οι συνεργάτες σας βρήκαν στα ελληνικά για την Κίνα. Είναι ένα μέρος από τα χιλιάδες. Βλέπεις τα ισχνά σώματά μας; Μπορείτε να μας μοιάσετε; Ακούστε τις μουσικές μας! Τα κουδούνια των προβάτων ας συμπέσουν με τις φωνές των τραγουδιστών μας και τα όργανα της ορχήστρας. Ολοι μας άδουμε για να φέρουμε την αρμονία στον ταραγμένο κόσμο. Είπε.
Και προτού φύγει, άρχισε να διαβάζει, σε μετάφραση του Παναγιώτη Θ. Μαυρίδη, από τα κινεζικά, ένα ποίημα του Μπε-Ντάο, που γεννήθηκε στο Πεκίνο το 1949 και ζει στο Χονγκ Κονγκ. Εργάστηκε σε εκδοτικό οίκο ως μεταφραστής και σε περιοδικό για αρκετά χρόνια. Είναι καθηγητής και διδάσκει σε διάφορα Πανεπιστήμια ως «καλεσμένος» (ΗΠΑ, Καναδά).
Η Απάντηση
Η ευτέλεια είναι το κρυφό διαβατήριο των κατωτέρων / η ακεραιότητα είναι ο επιτάφιος των ανωτέρων, / δες πώς αλλοιώνεται ο επιχρυσωμένος ουρανός / από τις διαθλασμένες αντανακλάσεις των νεκρών.
Των παγετώνων έχει περάσει η εποχή, / γιατί λοιπόν βλέπω παντού παγοσταλάγματα; / Το ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας έχει βρεθεί / γιατί προς τη Νεκρή Θάλασσα χίλια ιστιοφόρα αρμενίζουν;
Ηλθα στον κόσμο / εφοδιασμένος μόνο με χαρτί, σκοινί, μία σκιά / για να φωνάξω πριν τη δίκη δυνατά / με μια φωνή που έχει ήδη δικαστεί,
Σου λέω κόσμε, / εγώ - δεν - πιστεύω / αν κάτω απ' τα πέλματά σου σπαρταρούν / χίλιοι που προκαλούν / με χίλια ένα καταμέτρησε και μένα.
Εγώ δεν πιστεύω, ότι είναι γαλανός ο ουρανός / εγώ δεν πιστεύω, ότι αντηχεί ο κεραυνός / εγώ δεν πιστεύω, ότι τα όνειρα είναι πλαστά / εγώ δεν πιστεύω, σε θάνατο δίχως αντιπροσφορά.
Αν πρόκειται η θάλασσα να σπάσει τ' αναχώματα / της πίκρας όλο το νερό μες στην καρδιά μου ας κυλήσει, / αν πρόκειται η στεριά ν' ανυψωθεί / ας επιλέξει ο άνθρωπος νέα μορφή να ξαναζήσει.
Νέο σημείο στροφής και στίλβοντα άστρα, / κεντημένα σ' όλο το μήκος των χωρίς όρια ουρανών / αυτά είναι τα ιδεογράμματα πέντε χιλιετιών / αυτά είναι τα οξυδερκή άγρυπνα μάτια των μελλουσών γενεών.
(1976)
(Ελευθεροτυπία Βιβλιοθήκη, Παρασκευή 23 Απριλίου 2010)